Klein verdriet

‘Ik heb een vriendinnetje, en ze heet Buikje’. Zo kwam ik opgetogen thuis op de eerste dag van mijn kleuterschool. Ik werd uitgelachen door mijn broers en moeder. Of ze me werkelijk uitlachten weet ik niet. Misschien vonden ze het wel aandoenlijk, maar het is als een pijnlijke ervaring blijven steken in mijn herinnering.
Iets in mij schrok van hun reactie. ‘Ik heb iets fout gezegd. Of heel erg fout gedaan. Of niet begrepen’, moet ik gedacht hebben op dat moment. Een korte pijnscheut, waarbij mijn lichaam bevroor en mijn ziel zich terugtrok, weet ik nu. Voortaan op mijn hoede, voorzichtig aftastend of mijn observaties wel kloppen. De kat uit de boom kijkend. Dit alles gebeurde in een split second en op onbewust niveau, maar werd wel een rem op mijn spontaniteit. En dit kleine voorval, haast onbeduidend en bijna vergeten, was voelbaar als verlieservaring tijdens de opleidingsdagen van rouwenmetcompassie deze week. In de aanraking voelde ik me uitgenodigd uit mijn schulp te komen. Toen er naderhand gevraagd werd of er nog iets gezegd wilde worden, riep ik opgetogen. Ja! Ik heb allemaal nieuwe vriendinnetjes. Ik werd niet uitgelachen. Ik voelde me welkom. Ik smolt.

Het meisje heette overigens Baukje en ze werd mijn beste vriendin op de lagere school.