Niet nadenken, gewoon doen!
Hoe vaak ik die al voorbij heb horen komen. Hoe vaak ik dat al tegen mezelf heb gezegd. Of het nou een klusje is waar ik tegenop zie, of dat het iets is wat wil wel wil maar om de een of andere reden niet doe, zoals ik in mijn vorige blog beschreef. Door zonder na te denken meteen te gaan doen, voorkom ik in ieder geval heel veel vermoeiende en rondtollende gedachtes.
Maar zie hier mijn dilemma. Ik heb namelijk altijd geleerd dat je eerst goed moet nadenken voordat je iets gaat doen. Terwijl ik juist van het type ben dat al in de trein springt, voordat ik goed heb gekeken of ik wel in de juiste trein ben gestapt. Als ik beter zou nadenken en zou opletten, zou ik veel meer weloverwogen een beslissing kunnen nemen. Eerst nadenken wat ik ga doen, dan nadenken hoe ik het ga doen en dan de waarom-vraag: nadenken of ik het daadwerkelijk zou moeten doen. En… wat als ik het niet zou doen? Ah… daar is ie. De Wat als… gedachte. Wat als… is fantasie, een illusie, een toekomst die nog niet bestaat. Wat als… brengt je uit het Nu, heb ik ook geleerd. Zo wilde ik vandaag deze blog schrijven. Waar moest ik het over hebben. Ik wilde er eerst over nadenken. Want het moet toch een onderwerp zijn wat iedereen aanspreekt. Het moet herkenbaar zijn, en persoonlijk en leuk, grappig of opmerkelijk. Wat als… ik nou eens niet na zou denken en gewoon zou beginnen. Volgens mij ben ik dan én hartstikke in het Nu, én heb ik er goed over nagedacht én ben ik het ook nog aan het doen. Weg is mijn dilemma et voilá, mijn blog is geschreven.